Dag 11/12/13: 4/5/6 december Ba Be Lake - Ha Giang

Ik heb vannacht een stuk beter geslapen. Een hard bed is niet meer dan gewoon en went toch aardig snel :-). Na het ontbijt en afscheid van de anderen stap ik achterop de motorbike van mijn gids Ceu (seeho). Voor ik opstap nog even goed mezelf beschermen met een helm, knie en elleboog beschermers.

Ik ga de Ha Giang loop van 3 dagen doen. Ha Giang is de meest noordelijke provincie en ook een gelijknamige plaats bekend om zijn mooie passen en berggebied. Vanuit Ba Be Lake rijden we vandaag 230 kilometer naar Meo Vac.

Na een uur stoppen we zodat Ceu nog kan ontbijten. Een vrouw van de overkant komt helemaal bij me zitten en is blij me te zien. Bekijkt me vol bewondering aan en zegt tegen Ceu dat ik mooie blauwe ogen heb en dat ik moet trouwen met een Vietnamese jongen. Ze denkt dat ik 18 ben. Een mooi compliment.

We rijden door en onderweg geniet ik van de omgeving. Het is zonnig en voelt warm aan op mijn gezicht. Ik denk bij mezelf "ik leef!" wow dit voelt zo fantastisch en zo vrij, ik heb nog nooit achterop een motorbike gezeten en helemaal niet in zo'n omgeving. Laat staan als ik zelf zou gaan rijden. Overigens doet 99 procent dit en de wegen zijn hartstikke goed. Goed geasfalteerd tot nu toe en alleen daar waar opnieuw gewerkt wordt aan de weg kan het wat lastig zijn.

We rijden langs verschillende kleine dorpen waar diverse minderheden wonen. De Zao, Hmong, Tay en zijn onder andere te onderscheiden door hun huizen en kleding. Opvallend dat de vrouwen keihard werken. Ik zie ze huizen bouwen, hout hakken, stapels hout sjouwen en ga zo maar door. Kinderen langs de weg spelend en zwaaien maar al te graag naar je. Kleine biggetjes maar ook zo maar koeien op de weg of kippen. Wat een leven zo eenvoudig en simpel zoals het oogt maar aan de andere kant het hard werken.

Het duurt niet lang voordat mijn billen al beginnen te branden van de lange zit. Niet aan denken. Gelukkig genoeg afleiding om me heen. Ik heb fantasierijke gedachten. Ik loop over de toppen van de bergen, heel makkelijk van de ene naar de andere berg met af en toe een sprongetje. Ik klim en klauter en slinger van tak naar tak. Daarna zijn de bergen weer 1 grote glijbaan. Door de mistige rook vanuit een fabriek en de groene bomen lijk ik een regenboog te zien waar ik verder mijn pad kan volgen. A fijn ga zo maar door. We stoppen af en toe voor een viewpoint en film ook zo nu en dan maar ook hier komen mijn foto's niet in de buurt van de werkelijkheid.

Bij 1 stop gaan we een mega grote steile trap op. Gigantisch maar toch doen. Stap voor stap, waar ben ik aan begonnen. Uitkomst wel een te gekke view van de rijstvelden etc.

De afstand is groot om af te leggen vandaag en met maar 40 km per uur aan snelheid vanwege de vele haarspeldbochten zijn we ruim 9 uur aan het rijden. We stoppen regelmatig en lunchen ook. Ceu is super vriendelijk en verteld onderweg ook over wat we tegenkomen. Gebrekkig Engels maar het lukt.

Tegen een uur of 16 beginnen we aan onze laatste stuk. Nog circa 50 km en hoop voordat het donker is bij de Homestay te zijn. Dan gaat het helaas fout. In een bocht springt plotseling van rechts een hond op de weg, precies voor de motorbike en in split second rijden we de hond aan, vallen we en schuiven we op de grond. Huh.. Hoe kan dat nou. Ik lig voorover op de grond en besef even niet wat er is gebeurd. Lang duurt dat niet en probeer overeind te komen. Dat gaat goed. Check. Ik kijk naar m'n linkerhand en bloed wat maar ik lijk verder in orde. Check. Ik ga meteen naar Ceu. Hij ligt met zijn gezicht op de grond en beweegt bijna niet. Bloed komt uit zijn mond. Hij reageert niet op mij. Ik kijk om me heen en zie aan 1 kant twee vrachtwagens komen. Ik moet daar eerst naar toe om ze op afstand al signaal te geven dat ze moeten stoppen. We liggen namelijk midden op de weg. Ze stoppen en bieden hulp aan Ceu en kijken ook of ik in orde ben. Aan de andere kant komt ook een vrachtwagen en weet ik te stoppen. Ceu komt langzaam overeind en is stilletjes. Hij kan moeilijk praten. Zijn sjaal wat om zijn mond was gewikkeld is aan 1 kant vol met bloed. Ondertussen terwijl de andere chauffeur ook uit de wagen stapt trek ik snel mijn broek omlaag. Ja gênant maar voelde mijn knie bonken en wilde toch zien of de schade meevalt. Het is een schaafwond. De Chauffeur komt dichterbij en geeft me een paar x het gebaar van broek uit en aan. Tja ik lach erom. Hij zal vast mijn onderbroek gezien hebben. Ik doe wat water over mijn hand wond om het ergste schoon te krijgen. Het is een lelijke schaaf bij mijn pink en zijkant van mn hand.

Ceu is weer aardig bij en zegt dat hij verder kan gaan. Ik ben bezorgd en vraag meermaals of hij het zeker weet. Ja zegt hij. Ok. We herpakken ons en vervolgen de laatste 50 km waar we nog 2 uur over doen. De omgeving interesseert me niet meer en been continu gefocust of het goed gaat met Ceu. Hij zegt de hele tijd sorry en ik zeg elke x dat hij dat niet hoeft te zeggen. De zon gaat langzaam onder en het wordt schemerig. Nog 20 km. En dan is het donker. Nog 10 km. Zoals je merkt tel ik nu echt af. Ik ben klaar voor vandaag. De laatste 10 km heb ik het zwaar en tel ik echt af door de paaltjes langs de kant. Nuchter en soort van overlevingsstand tot nu toe maar het moment dat we aankwamen en ik van de bike af stapte kwam het besef.

Ik barst in huilen uit en was zo geschrokken. Ceu komt weer naar me toe en pakt mijn backpack om naar de kamer te tillen. Ik probeer het van hem weg te trekken en zeg dat hij naar het ziekenhuis moet gaan. Dan gaat hij weg. Overigens waren de mensen van de Homestay direct om hulp te bieden. Ik werd naar de kamer begeleid en de verband doos kwam meteen tevoorschijn. Mijn wonden werden netjes schoongemaakt en gepleisterd. Gelukkig werd ik snel weer kalm.

Niet veel later komt Ceu met twee verbandjes bij zijn mond en wang. Een stukje tand is afgebroken, een wond op zijn gezicht en een kapotte knie.

Nog voor het eten kijken ze opnieuw naar m'n wondjes en verschonen het weer. Ze zijn super lief voor mij en halen wanneer eea op is snel nieuw spul. Mijn hand schaaf moet eerst droog worden. Ik bel even kort met rens maar wilde nog niet mijn moeder bellen omdat ik weet dat ze de afgelopen dagen al bezorgd was dat ik dit ging doen. Ik contact haar later. Het is gewoon domme pech en neem ik niemand kwalijk.

Aan tafel zit ik met een diverse groep die ook vandaag zelf hebben gereden. Zowel mannen als vrouwen dus ik heb het best luxe met mijn gids. De eigenaar van de Homestay en baas van Ceu belt nog met mij om te vragen of alles goed met me gaat. Als ik naar het ziekenhuis moet kan dat of van driver wisselen, we hebben een lang gesprek en hij wil dat ik het zo goed mogelijk heb. Ik bedank hem vriendelijk hiervoor maar is volgens mij niet nodig.

Mijn hand is dik en stijf maar niet echt pijn. Wel wat onhandig geworden. Ik ga op tijd in bed liggen en zie dat mijn armen onder de muggen bulten zitten waar ik nog meer last van heb.

Dag 2 Ha Giang loop
Ik heb heel goed geslapen en na het ontbijt en opnieuw mijn wondjes verschonen stappen we op de bike. We rijden van Meo Vac zo'n 22 km over de Ma pi leng pass naar Dong Van. Deze bergpas wordt ook wel "happiness road" genoemd. Tijdens deze route kom je tot zo'n 2000 meter op het hoogste punt. Het schijnt ook een van de gevaarlijkste wegen te zijn maar ik vind het wel meevallen. Misschien ben ik te nuchter.. Het is ieder geval waanzinnig!

De hoofdweg (de 4C) is een eenbaans weg en loopt door valleien, langs rivieren en tegen bergwanden aan tot Ha Giang. Niet ideaal voor mensen met hoogtevrees. Wel voor een fantastisch uitzicht.

Wanneer we aankomen in Dong Van en de lunch erop zit geeft Ceu aan dat hij zich toch niet goed voelt en regelt een andere driver waar ik mee verder ga. Hartstikke sneu voor Ceu en ik hoop dat het snel beter gaat. Vang is mijn nieuwe driver en stap met hem verder door op de motorbike. We rijden richting Lung Cu waar we het noordelijkste punt van Vietnam bereiken. Onderweg stoppen we ook bij de illegal border trail to China. Veel stelt het niet voor want eenmaal aangekomen zie je rood witte palen met prikkeldraad verwikkeld en een stenen bord met daarop een doodskop en Chinese tekens. Toch een dingetje om af te strepen op mijn bucket list. Nu ik er toch ben :-). Ik kruip onder het prikkeldraad door en sta illegaal in China! Het voelt niet anders en na een minuut stap ik weer over naar Vietnam.

Aangekomen in Lung Cu gaan beklim ik de vlaggenmast. Bovenaan de top heb ik uitzicht over Vietnam en China. Het is zonnig en kan ver kijken. De temperatuur en het weer wisselt trouwens continu, maar logisch vanwege dit gebied.

We rijden weer terug naar Dong Van waar ik overnacht in een Homestay. Totaal 75 km gereden en is veel minder vergeleken met gisteren. Ik heb het inmiddels vreselijk koud en ga voor een warme douche. Dat duurde helaas 2 minuten en toen werd het water koud... Fijn.. Bibberend afdrogen en me weer inpakken voor diner. Ik heb weinig trek en ben rozig van deze twee pittige dagen. Wondjes opnieuw schoongemaakt en hoop dat het nu goed droogt. Het is volgens mij gekneusd. Niet veel pijn naar gewoon irritant. Ik kruip vroeg onder het dekbed met gelukkig een elektrische matras verwarmer..

Dag 3 Ha Giang loop
Mijn hand is goed opgedroogd en lijkt minder dik.Vandaag is de laatste dag van de driedaagse loop en rijden we van Dong Van naar eindbestemming Ha Giang. 150 kilometer. Na zo'n 15 km stoppen we bij de verblijfplaats van de Hmong koning en neem een kijkje. Daarna vervolgen we onze weg naar Yên Minh, door naar Tam Son waar we lunchen. Het is vandaag hartstikke koud en er staat veel wind. Onderweg koopt Vang handschoenen voor mij. Super lief maar dacht dat het beter was die niet aan te doen omdat mijn wondjes dan weer open gaan. Ik kon niet weigeren en met moeite kreeg ik ze aan. Stiekem toch erg blij mee want ze werden haast blauw. Wanneer ik ze tijdens de lunch uit trek plakt het vast, zijn mijn wondjes weer open en is mijn hand weer 2 x zo dik. We hebben nog 50 km te gaan. Ondanks het koud is blijft het bijzonder om hier te rijden. De mist die in de lucht hangt geeft een mysterieus beeld en plots is er weer zon, zo gaat het af en aan. De verschillende etnische minderheden waar we langs rijden, de kinderen die uit school komen, het boeren leven op het platteland. Meest gekke was om scooters tegen te komen met achterop een varken in een kooi. Rijp voor de slacht waarschijnlijk. Onderweg hebben we een aantal viewpoints en breaks en aan het einde van de dag kom ik aan. Ceu is ook aanwezig. Hij is gisteravond nog naar het ziekenhuis geweest en alles is weer goed met hem. Ik neem een warme douche en daar ben ik zo blij mee! We dineren samen en over een paar uur neem ik een sleeper bus naar Hanoi waar ik rond 3 de volgende ochtend aankom. Ik blijf dan nog even slapen tot 5 en stap dan over op een andere bus naar het centrum naar de hostel waar ik in het begin verbleef. Rond 8 neem ik de bus naar Ninh Binh/Tam Coc, dus hoef dan gelukkig niet lang te wachten. Wat een gedoe denk je zeker als je dit allemaal leest. Maar dat hoort er ook bij.

Ik ben weer een ervaring rijker met deze trip en had ik voor geen goud willen missen.

Vanaf nu zal ik steeds zuidelijker gaan reizen naar eindbestemming Ho Chi Minh.

Mijn foto's staan ook op de blog om je een betere indruk te geven.